Thuiswerken in alle rust?

In mijn oude functie kon ik onmogelijk thuiswerken, tenzij mijn werkgever bereid was om de receptie los te schroeven en deze compleet bij mij thuis af te leveren. Juist, onmogelijk dus.

In mijn huidige functie kan het wel, met de nadruk op kan. In principe is dit niet de standaard, maar er zijn altijd uitzonderingen op de regel. Afgelopen dagen had ik zo’n uitzondering op de regel en mijn bazin stemde in met thuiswerken.

Laat ik beginnen met mijn aanname over thuiswerken. Ik voorzag een serene rust, waar ik heerlijk aan de slag kon met mijn huidige werkzaamheden. Fris en fruitig, dampend kopje koffie voor mijn neus en al bellend met collega’s zou ik de dag wel doorkomen. De realiteit bleek echter anders.

Mijn zoon van 2,5 snapte niet dat mama thuis was én moest werken. Om de 3 minuten riep hij ‘mamààà’ door het huis en verwachte dat ik met hem ging voetballen. Ja, wij voetballen in huis. Iedereen zijn zwaktes. Gelukkig had ik een Ipad voor handen en mijn zoon verdiepte zich in Kindertube. Bassie & Adriaan op volume 10 vloog mij om de oren. Tussendoor verwerkte ik wat mailingen in mijn pyjama, aankleden was er nog niet van gekomen. Hemels, dat thuiswerken, maar niet heus.

Eerlijk is eerlijk.  Je mist de gezelligheid op kantoor. De social talk met collega’s en de bedrijvigheid om je heen. Maar met name de verbinding, elkaar opzoeken en een klankbord kunnen zijn en opzoeken. En wat dacht je van die eetkamerstoel aan de keukentafel? Ziet er gezellig uit als werkplek met je dampende kopje koffie, maar erg ergonomisch is het niet.

Nee, het thuiswerken is wat mij betreft echt die uitzondering op de regel. Fijn dat het kan, maar geef mij maar fijn op kantoor werken in alle rust. Zonder Bassie & Adriaan op de achtergrond.