Sneeuw in Eindhoven

Een paar zeldzame dagen per jaar (niet met kerst) sneeuwt het in Nederland. Afgelopen maandag mocht heel Eindhoven het ontgelden, want het was alarmcode ‘oranje’. Ofwel; werk zoveel mogelijk vanuit huis en vermijd de (snel)wegen luidde het advies van de inlichtingen. Achteraf bleek de alarmcode terecht, het kwam met bakken sneeuwvlokken uit de hemel en al het verkeer in en rondom Eindhoven lag plat na twee vlokken sneeuw. Stadbussen reden niet meer en op taxi’s kon je ruim 3 uur wachten. Glibberende mensen in de stad en bergen met zwarte drek op straat (funest voor je schoenen die pekel!). Allemaal zo negatief, maar er was juist ook zoveel moois aan deze sneeuw.

Binnen de muren van Woonbedrijf werd hard gewerkt totdat de eerste vlokjes uit de lucht kwamen dwarrelen. Ik betrapte mijzelf erop dat ik een vlokje van bovenkant raam tot zover ik kon kijken volgde. Pure mindfulness. Al snel ontstond er een wit laagje op de daken en collega’s stopte bij het raam om foto’s te maken. Uiteraard ik ook, kuddegedrag is immers menselijk. Collega’s liepen doelloos rond met de telefoon in hun hand met daarop de files rondom Eindhoven. Drama. Maar het kwam niet overal binnen, want de sneeuw had iets magisch. Alsof iedereen stiekem dacht aan sneeuwbalgevechten en wintersportperikelen. Hoe Moeder Natuur boven onze infrastructuur stond, maar ook boven onze afspraken die al maanden in de agenda stonden. Afbellen was de enige optie. Iedereen begreep het.

Veel collega’s vertrokken op tijd naar huis met de auto, verder thuiswerken was een optie voor sommige functiegroepen. Door de magische sneeuw naar huis, Chris Rea uit de speakers. Ons pand stond er verlaten bij op die bewuste maandagmiddag, als een rots in een wit landschap. Magisch was het zeker.